De natuur

Het is een tamelijk zachte winterse zondagmiddag tijdens de lockdown. Hoewel winkels, cafés en restaurants gesloten zijn, is het in het centrum van Utrecht druk. Stelletjes laten zichzelf en soms hun hond uit, met een bekertje glühwein of een broodje in de hand. Ik zet net mijn tanden in een pita falafel, als zich midden in de massa een allerliefst ogende kat op een duif stort. Iedereen houdt aarzelend de pas in en niemand lijkt te weten wat zij of hij moet doen. De duif spartelt, weet zich los te maken uit de kattenbek en hinkt zwaar verminkt weg.

Een paar vrouwen hoor ik zeggen dat ze het zielig vinden voor de duif. Ook mij vervult het schouwspul met afgrijzen. Ik háát katten, denk ik. Maar alsof ze het hebben afgesproken, klinkt uit talloze mannenkelen: ‘de natuur!’. Het is de natuur, zeggen ze tegen hun vriendinnen, waarbij ze wat meewarig kijken. Zij weten allang beter. Het is nu eenmaal hun instinct, hè. Het medelijden van hun vriendinnen is maar sentimenteel.

Het is helemaal niet de natuur!, hoor ik mezelf een van deze mannen beleren. Het zijn de ménsen, die er met hun kant-en-klare brokjes voor hebben gezorgd dat katten hun prooi als speeltje zien in plaats van als voedsel! Het is geen jacht, maar sadistische marteling, enkel voor de lol, wat deze kat met die duif doet! Mijn kattenhaat is inmiddels omgeslagen in mensenhaat. Waarom dóet ook geen van de omstanders iets? Wat een lafheid, om die duif zo te laten lijden.

Maar hé, ik onderneem zelf óók niets. De duif moet doodgeslagen worden, dat lijkt me geboden. Maar jemig, hoe moet dat? En moet ík dat doen? Mijn algemene mensenhaat slaat om in zelfhaat. Ik ben geen haar beter dan de anderen. Op het moment dat de kat een nieuwe aanloop neemt om de duif te grazen te nemen, draai ik me om. De pita smaakt me niet meer.

In deze mistroostige stemming, heen-en-weer-gaand tussen katten-, mensen- en zelfhaat, loop ik naar huis. Om mezelf te kalmeren, geef ik me thuis over aan een uitgebreide knuffelbeurt van mijn oogappel, mijn zonnetje, de jonge poes Nori.